Sofia Malylju (3.12.1926 – 19.10.2015) urodziła się we wsi Vyšný Verecký (dziś Verchni Vorota) na czechosłowackim Zakarpaciu jako siódme z dziewięciorga dzieci. Ojciec Sofii był rolnikiem, matka zajmowała się domem. Dyrektor wiejskiej szkoły zalecił jej, jako zdolnej uczennicy, kontynuowanie nauki w szkole średniej. W latach 1937-45 uczęszczała do gimnazjum w Modřanach pod Pragą. Po zakończeniu wojny wróciła na Ruś Zakarpacką, która w krótkim czasie stała się częścią ZSRR.

W 1947 roku rozpoczęła studia z zakresu filologii francuskiej na Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. Jako studentka II roku została 2. listopada 1948 roku aresztowana przez tajną policję pod zarzutem "międzynarodowego szpiegostwa". Po roku przebywania w areszcie śledczym została skazana na 10 lat obozu pracy. Pociągiem, a następnie łodzią przetransportowano ją do Magadanu na Kołymie, gdzie wysłano ją do oddalonego o 350 km na północ obozu Chanikandža. Tam przez cztery lata pracowała w kopalni ołowiu. W 1954 roku została odesłana do łagru w Tajszecie, gdzie pracowała jako farmaceutka.

Po kolejnych dwóch latach, w 1956 roku doczekała się uwolnienia i rehabilitacji. Wrociła na uniwersytet we Lwowie, gdzie ukończyła przerwane studia z filologii francuskiej. Od pobytu w Magadanie cierpiała na depresję, nigdy nie wyszła za mąż ani nie miała dzieci. W latach 60. była nauczycielką w szkołach podstawowych. Po rozpadzie ZSRR i powstaniu niepodległej Ukrainy osiadła w Mukaczewie, zaczęła pisać wiersze i stała się cenioną poetką. Drukiem ukazały się jej cztery tomiki: Idź i wierz (1994, Użhorod), Wskrzeszenie pamięci (1999, Użhorod), Jej dusza żyje (2006, Lwów), Nadzieja (2008, Lwów).